2 เดือนครึ่ง กับชีวิตที่ NSTDA

ผมเริ่มโครงการนี้มาตั้งแต่ 2 เดือนที่แล้วหากนับมาจนถึงปัจจุบัน ผมพบว่าอะไรกันนี่มันล่วงเลยมากว่า 2 เดือนและอีกไม่กี่วันก็ 3 เดือนแล้วสินะ ผมลองนั่งย้อนมองอดีตที่ผ่านมาว่า ผมได้อะไรไปบ้างจาก CCP-NSTDA ผมกลับพบว่า ผมค้นพบตัวเองว่า ผมไม่ชอบงานแบบนี้เอาซะเลย และถึงแม้ผมจะหาข้อดีที่มากมายอยู่ในงาน หรือเหตุผลต่างๆมาสนับสนุนต่างๆนานา ไม่ว่าจะเป็นโอกาสก้าวหน้า เงิน หรืออะไรก็ตาม ผมกลับพบว่ามันไม่อาจจะ ทดแทนสิ่งที่เรียกว่า ความสุขจากการได้ทำในสิ่งที่เรารักได้เลย การทำงานที่นี่ ไม่เหมือนอย่างที่ผมคิดไว้เลย ผมไม่ได้หมายความว่าสภาพแวดล้อมหรืองานที่ได้ทำ แต่ผมหมายถึง การที่ยอมรับการทำงานที่เราไม่ชอบต่างหากละ ผมพยายามจะลองว่าผมจะทนได้สักเืท่าไร กับงานที่ไม่ชอบ ผมพบคำตอบว่า ผมทำได้ ทนได้ แต่มันไม่มีความสุขจากการทำงานนั้นเลย

ผมคิดพิจารณาแล้วว่าที่นี่ไม่เหมาะกับผม และคนอย่างผมก็ไม่เหมาะกะที่นี่ ผมคิดได้ในทันทีว่าผมจะลาออก ผมหันกลับไปถาม พ่อแม่ ของผมเป็นคนแรก ท่านบอกกับผมว่า ทนๆไปก่อนแค่ 1 ปีเองไม่เห็นจะเป็นไรเลย จบมาเงินก็ดีนะลูก มันไม่มีใครหรอกที่สมหวังได้ทำงานในสิ่งที่ตัวเองรัก มันเป็นคำพูดที่ผมฟังแล้วรู้สึกว่า หดหู่ใจทีเดียว ในมุมมองของผม ผมพอจะเข้าใจว่าทำไมท่านถึงได้คิดแบบนี้ ท่านคงอยากให้ผมมีงานที่ดีๆทำ มีรายได้ที่ดี และคงมองโลกของความเป็นจริง ....... ผมกลับไปถามเพื่อนๆ ก็ได้คำตอบว่าแล้วแต่มึงสิ แต่มีบางคนที่ตอบว่า ลาออกเถอะ นั่นก็คือ ปั้น ... เธอคงจะเข้าใจเราเหมือนที่เราเข้าใจเธอนั่นเหละว่าทำไมเธอถึง ปฎิเสธรับทุนซึ่งเป็นเงินที่มากถึง 1.5 ล้านบาท ผมว่าสิ่งที่คุณทำมันยิ่งใหญ่จริงๆ มันเป็นการท้าทายตัวเองจริง ผมนับถือคุณมากถ้าคุณปฎิเสธและทนกับคำพูดต่างๆนานา ที่เข้ามากระทบใจของเธอ ไม่ว่าจะเป็น รักพ่อแม่มั่งไม๊ บ้าหรือเปล่า อะไรแบบนี้ ... ผมขอคารวะในส่ิงทีุ่คุณทำจากใจจริงของผม มันยิ่งใหญ่มากสำหรับผม และสำหรับคนที่ยอมรับในสิ่งที่คนอื่นป้อนให้คุณตลอดเวลามาตลอด โดยไม่มีการปฎิเสธแม้ว่าจะไม่ชอบ อย่างคุณ มันยิ่งใหญ่จริงๆ และผมก็ไปถามพี่ที่คุมโครงการนี้ว่าผมจะลาออก ผมจะไปทำในสิ่งที่ผมฝัน ผมได้คำตอบว่า เอาวิชาหาเลี้ยงตัวก่อนดีไหม อันที่น้องอยากไปเรียนค่อยไป พี่ว่าเกมส์ มันหาเงินยากนะ ... asp.net C# ตอนนี้เงินดีกว่าตั้งเยอะ เมืองไทยมันไม่รุ่นหรอกเกมส์อะ ..... จริงของพี่ครับ แต่ผมยังยืนยันคำเดิมของผม

ขอบคุณครับสำหรับความห่วงใย แต่ผมคงทำตามที่ท่านบอกไม่ ได้ ผมมีความฝันของผม และหากผมหยุดฝันนี้โดยการไม่ตามหาฝันของผม ชีวิตผมคงจะหมดค่าแล้ว

ผมไม่อยากเหมือน ผู้ใหญ่คนอื่นๆ ที่ตอนเป็นเด็กมีฝันมากมาย แต่โตมากลับหยุดฝันตัวเอง เค้ามักจะบอกว่า โลกของความเป็นจริงมันต่างจากโลกของความฝัน ยอมรับความจริงเถอะ .... ผมได้ฟังและผมก็คิดว่า ที่มันไม่เหมือนที่พวกคุณคิดไม่ใช่เพราะว่า โลกของความจริงมันทำไม่ได้ แต่เป็นเพราะคุณคิดว่ามันทำไม่ได้ เลยหยุดที่จะตามมัน คุณคิดว่ามันจะไม่สำเร็จคุณเลยหยุดที่จะคว้ามัน ....... ผมว่าคุณไม่ได้ทำมันมากกว่า คุณแพ้ตัวเอง

แค่ 1 ปีเอง ....สำหรับผมแล้ว ... เงินทองผมหาใหม่ได้ แต่เวลาผม หามันใหม่ไม่ได้ เงินมันซื้อเวลาไม่ได้
2 เดือนมันเพียงพอแล้วที่ทำให้ผมรู้ว่า มันเสียเวลา .... สิ่งที่ผมได้กลับมา มันยิ่งใหญ่เหมือนกัน นั่นคือการชนะตัวเอง