เตรียมตัวเดินทางของชีวิตครั้งใหม่

เมื่อวานผมได้รับข่าวดี ว่าผมกำลังจะได้ไปเรียนเขียนเกมส์อย่างที่ผมไฝ่ฝันมาตลอดชีวิต ว่าผมต้องเป็นอย่างที่ผมฝันให้ได้ ย้อนกลับไปเมื่อตอน ม.1 ครั้งแรกที่ผมจับ Computer ครั้งแรกผมยังจำได้ดีว่า ทำอะไรไม่เป็นเลย และจริงๆก็ไม่ได้ซื้อเพราะ่ว่าอยากได้ ตอนนนั้นผมขอแม่ซื้อ Super Famicom แ่่ต่แม่ผมกลับมองว่ามันไม่มีประโยชน์เค้าแลยไื้่ม่อยากจะซื้อให้ แม่บอกผมว่าเอา Com ไหมเพราะแม่อยากให้ผมเรียนหมอ ถ้ามีคอมจะได้เอามาเก็บข้อมูลคนไข้หรือ เอามาพิมพ์งานอะไรแบบนี้
ผมมองไม่เห็นประโยชน์ครับ แต่พอดีถามเพื่อนว่ามันทำอะไรได้บ้าง เพื่อนผมมันตอบว่า "เล่นเกมส์ได้ " แค่นั้นแหละครับผมตัดสินใจซื้อ Com ทันที

แล้วหลังจากนั้นชีวิตผมก็เปลี่ยน เกรดที่ได้ 3.7 กลับรูดลงมาเหลือ 3.0 และมันไม่เคยคิดจะดีดคืนมาเลย จยถึงปัจจุบัน เรียนมาจาก ม.3 - ปี4 ไม่เคยมีเทอมใดที่ได้เกรดเกิน 3.0 .... แต่ผมกลับพบโลกใหม่ และพบว่านี่แหละอวัยวะที่ 33

จริงๆแล้วซื้อมาผมใช้ไม่เป็นด้วยซ้ำเปิดเครื่ิิองเป็นอย่างเดียว ผมต้องให้เพื่อนมาสอนทุกๆวัน สอนจนเป็น เริ่มจาก DOS กับ Windows 3.11 ผมยังจำได้ดีว่าซื้อมาสัปดาห์แรกผมทำเครื่องพัง เพราะผมอยากรู้ว่าข้างในมีอะไร ผมรี้มันมาดูกับเพื่อนผม(คนที่มันสอนผม) ผมประกอบ CPU ผิดด้านครับเครื่องเลยไม่ติด ผมเลยต้องส่งซ่อมเสียค่าโง่ไป 1000 ร้านมันบอกว่ามีอุปกรณ์บางอย่างเสีย
หลังจากนั้นมาผมก็ไม่เคยกลัวมันอีกเลยกับการถอดประกอบ และผม Format Hard Disk ครั้งแรกหลังจากซื้อ Com ได้ 1 เดือน
*** ลองนึกถึงสมัย Dos และ Windows 3.11 สิครับว่าการ Setup program มันไม่ได้ง่ายแบบนี้ ***
เหตุที่ต้อง format ก็เป็นเพราะว่าช่วงนั้น Windows 95 ออกมาใหม่ๆ เพื่อนผมซื้อแผ่นมาครับ แต่มันบอกว่าต้องเอา Windows 3.11 ออกก่อน ผมไปถามร้านบอกว่าลงให้่ผมหน่อยได้ไหม มันตอบผมว่า "Windows 95 ยังไม่ดี Windows 3.11 ดีกว่า "... ส้นตีนไหมละครับ ...

จากนั้นมาการ foramt HD. และลงโปรแกรมเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับเด็ก ม.2 อย่างผม ผมเริ่มเขียนโปรแกรมครั้งแรก ก็จากที่เพื่อนผมมันซื้อหนังสือ Computer Time มาครับมันมีคอลัมน์ เกี่ยวกับการเขียนโปรแกรมด้วยภาษา Basic เพื่อนผมมาสอนให้ผมใช้ QBasic ผมเขียนโปแกรมแรกได้โปรแกรม ทีมันส่งเสียง Beep จากลำโพงในคอม ออกมาเป็นเพลง ตอนนั้นตื่นเต้นมาก มันทำให้ผมสนใจเขียนโปรแกรมอย่างจริงๆจัง

ผมขอแม่ไปเรียนเขียนโปรแกรมตอนกำลังจะขึ้น ม.3 ตอนนั้นอยากเรียน Pascal ผมไปสมัครเรียนครับ คนรับสมัคร งงว่าทำไมผมถึงอยากเรียนเพราะปกติจะมีแต่เด็ก มหาลัยหรือ ปวช. ปวส. มาลงเรียน แต่ว่าผมไม่ได้เรียนครับ เพราะมันเปิดไปแล้วเค้าเลยบอกว่ามีภาษา C อยากเรียนไหมละ ผมก็เป็นอันว่า เรียนภาษา C ตั้งแต่ ม.3

Internet เพิ่งจะมาก็ตอน ม.4 ผมเล่น Internet พร้อมๆกับเพื่อนคนเดิม (ชื่อว่า A) แล้ว A ก็แนะนำให้ผมรู้จักเพื่อนมันคนหนึ่งบ้า Com เหมือนๆกับผมชื่อ Kitty เป็นอันว่ามีคนบ้า Com ในโรงเรียน 3 คน .... ผมกับ Kitty อยู่ใกล้ๆกัน ผมอยู่หอ มันอยู่บ้าน ผมไม่ค่อยได้เล่น NET แต่มันเล่นประจำ ส่วนไอ้ A มันก็ทำ Web มันเป้นช่วงแรกๆที่สมัยนั้นยังต้องเขียน HTML ด้วย Notepad ... มันรุ่งครับเพราะมันทำ Web ให้โหลด MP3 คนเข้า Web มันกว่าวันละ 1000 .. คนแต่แล้ว MP3 ก็โดนแบน มันเลยมาทำเกี่ยวกับ Hardware แทนและก็เหมือนเดิมครับ Web มันก็ดังอีกแล้วได้ลงหนังสือพิมพ์ด้วย แต่มันเลิกทำเพราะว่าต้องอ่านหนังสือ Ent (ตอนนี้มันเลิกทำอย่างถาวรเพราะมันต้องทำธุระกิจต่อจากพ่อ)

ส่วน kitty ผมไปหามันประจำ และเราก็ค้นพบหนทางใหม่ของชีวิตนั่นคือ "Hacker" ถ้าย้อนกลับไปตอน ม.4 และถ้าผมได้อยู่บ้านแบบมันมี NET เล่นแบบมันผมก็อาจจะเก่งแบบมันก็ได้ เพราะว่าผมไปช่วยมัน Hack คิดวิธีการวาง Sniffer Backdoor วาง root shell และ exploit ต่างๆ แต่ผมไม่ได้ทำต่อครับ ....

ตอนนี้เพื่อนผมมันเป้น Hacker ชั้นแนวหน้าของเมืองไทย ... ผมทำเรื่องไม่ดีหลายๆอย่างตอนที่อยู่ ม.ปลาย เรา Hack บัตรเครดิตได้ครับ ผมกับเพื่อนเอาไปใช้ซื้อของใน NET ผมกับเพื่อนผมเรียกว่าเป็น 100 คนแรกๆทีมี Damain Name เป็นของตัวเอง ตอนนนั้นมันต้องจดทะเบียนที่ Network Solution ที่เดียว ผมกับเพื่อนจ่้ายเงินค่า Domain ผ่านทาง Credit Card ทีได้มาฟรีๆ ... และสินค้าอีกหลายๆรายการ "รวมแล้วผมกับเพื่อนทำการโจรกรรมไปกว่า 300,000 บาท" ตอนนั้นทั้ง Com ใหม่ Sound Card ระดับโปร CD-RW (ย้อนกลับไปเมื่อ 6 ปีที่แล้วสิครับว่า CD-RW แพงขนาดไหน) .. กระเป๋าสะพายใหม่
หนังสือจาก Amazon เล่มละ 2000 กว่าบาท ประมาณ 20 กว่าเล่ม ... เอาง่ายๆเลยว่า Amazon มัน BAN เมืองไทยไปสักพักเลย ถ้าำยังจำได้จะมีข่าวเกี่ยวกับ Amazon อยู่ช่วงหนึ่ง .... อีกทั้งจ่ายค่าสมัคร Premiem Member ของพวก XXX ทั้งหลาย .......... ไปรษณีย์มาที่บ้านเพื่อนผมทุกๆอาทิตย์ เพื่อมาส่งพัสดุจนเค้าจำพวกผมได้ ยังมี Hack เบอร์ ICQ สวยๆอีกหลายๆเบอร์ สาธยายไม่หมดหรอกครับ วีระกรรมอันเลวๆ ของผม

ผมเลิกทำแบบนี้เพราะมันมีข่าวว่ามีเพื่อนๆใน NET โดนจับผมกับเพื่อนกลัวครับเพราะมันเคยมี 1 ครั้งที่มีคนโทรมาที่บ้านถามเรื่องแบบนี้ เราเลยเลิก .... (ตอนนี้เสียใจครับกับสิ่งที่ทำลงไป) เืพื่อนผมเอาดีทาง Hacker ตอนนี้มันก็เก่งมากแต่ไม่รู้ว่าเลิกไปหรือยังเพราะหลังจากจบ ม.6 ผมก็เรียนคนละมหาลัย ผมมาเอาดีทาง Programming แทน ตอนนี้ผมพบว่าผมชอบมันมากและัมีความสุขกับมัน ... แต่ตอนนี้ผมยังไม่ค่อยจะ Happy สักเท่าไหร่เพราะงาน Programming ที่ผมอยากทำมันคือเกมส์

.... ผมจะลาออกจากที่นี่ครับ
และจะเริ่มต้นใหม่กัยสิ่งที่ใฝ่ฝัน ผมว่าถ้าผมไม่เริ่มตอนนี้มันก็อาจจะพลาดเหมือนตอนที่ผมกับเพื่อนเริ่ม Hack หรือเริ่มทำ web นั่นเหละครับ เพื่อนผมทั้ง 2 ประสบความสำเร็จเพราะว่าได้ทำในสิ่งที่ชอบ ผมก็หวังว่าผมก็จะเป็นเช่นนั้น

ย้ายห้องทำงานใหม่

เมื่อวานผมได้ไปสอบ MCAD มา 1 วิชานั่นคือ XML Webservice เ็ฮ้อก็อ่าน Test King ไปสอบ ใช้เวลาอ่านแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ไปสอบซะละ โชคดีว่ามันตรงมากะที่อ่าน ถ้าไม่ได้ Test king ผมว่าอาจจะแย่นะ ค่าสอบก็ตั้ง 2200 บาท. ต่อวิชา ตอนนี้ผมสอบไปแล้ว 2 วิชาคือ Web Application กับ XML เหลือ SQL Server ก็จะได้ MCAD มาแล้ว ... เย้ ดีใจไหมเนี่ย ก็น่าจะดีใจอยู่หรอกถ้าได้ Certified แล้วได้เอาไปใช้ คนที่ทำงานด้านนี้ก็คงจะอยากได้กันแต่ผมกลับเฉยๆ เพราะมันไปให้เกี่ยวกับเกมส์ไม่ได้้นะสิ เฮ้อออ แต่เพื่อนๆที่ทำงานมันบอกว่ารน่าจะสอบ อีก 2 วิชารวมเป็น 5วิชา ก็จะได้ เป็น MCSD (ขั้นสูงกว่า MCAD )แล้วนะ ... ผมคิดว่าไปสอบก็คงสอบได้่อยู่แล้วละ .... แต่ขี้เกียจไปสอบยังไงก็ไม่รู้ แต่คิดอีกอย่างก็ดีวะ สอบเล่นๆ ได้ Certified มาฟรีๆ ไม่เสียเงินเพราะโครงการเค้าออกให้ .... ใครอยากได้เงินเดือนเพิ่ม ตำแหน่งเพิ่มเหมือนเค้าบอกว่าต้องมี Certified นี้เป็นตัวรับรอง นั่นแน่ ... อยากได้ละสิ

วันนี้มาตั้งแต่เช้า เพราะว่าย้ายห้องทำงานใหม่ เครื่อง Com ใหม่ Pentium 4 3 GHz , LCD โอ้วววว ดีกว่าเดิมเยอะ อาจจะเป็นเพราะเราไปบอกว่าผมจะลาออกหรือเปล่าวะมันเลยจัดให้ดีซะยกใหญ่

Tom-Yum-Goong

เฮ้อออ... กว่าเค้าจะทำเกมส์ออกมามันก็ยากแล้วนะ แต่นี่มา Copy กันอย่างหน้าตาเฉย ...
ความจริงผมก็เล่นเกมส์ แผ่นก๊อปปี้นะ แต่ว่าต้มยำกุ้งเนี่ยคนไทยขโมยคนไทยมาขาย ซะงั้น
ที่สำคัญคือมีแผ่นออกมาก่อนที่เกมส์จริงจะจัดจำหน่ายอีก ....

แล้วยังมีคนที่มันทำเกมส์นี้ออกมาแฉเกมส์ของบริษัทตัวเองอีก (ประมาณว่ามันแค้นที่โดนให้ออกมั้ง ทั้งๆตัวพี่แกเองเป็นคนออกแบบเกมส์นี้มาเอง แต่ว่าแกกลับไม่สนใจมัน เอาแต่ใจ ใครจะไปอยากจ้างแกต่อวะ)
คิดแล้วเศร้าใจแทนคนทำเกมส์วะ

ทำงานด้าน Software ใันก็แย่แบบนี้เหละ ... ผมก็กะว่าจะเลิกซื้อแผ่นผีแล้วนะ เกมส์ดีๆราคาตอนนี้ก็ไม่ได้แพงมากมายอารายนัก เหมือนกับ CD เพลงนั่นเหละ ถ้ามันไม่แพงมากนักก็น่าจะช่วยกันสนับนุนนะ

ความเหมือนที่แตกต่าง

The Same but different


บางทีคนเราทำอะไรที่มันเหมือนๆกัน ... แต่ต่างวัยมันก็ดูต่างกันนะ อย่างรูปที่เอามาให้ดูเนี่ย จริงๆแล้วมันมาจากคนละที่กัน แล้วผมเองก็เอารูป 2 อันนี้มาใช้เป็น icon ใน msn อันแรกเป็นยายแก่ๆ เหมือนจะไปเจอมาใน web ของ GTA Sanandrease ส่วนอีกอันจำไม่ได้...แต่น่ารักใช่มะ ... บางทีตอนสาวๆยายแกอาจจะน่ารักกว่าได้นะใครจะไปรู้ แต่ทั้งๆที่ 2 คนทำท่าเหมือนกันเด๊ะ ... แต่อารมณ์ที่ดูมันไม่ยักกะเหมือนกัน อาจจะเหมือนกับคนเราที่ใส่เสื้อผ้าตัวเดียวกันแบบเดียวกัน แต่บางคนดูดี ส่วนอีกคนก็แย่กว่าเดิม ...

แต่คนขวา..น่ารัก... โดนนิ้วกลางแบบนี้..ก็ยังต้องยอม

เป็นบัณทิตแล้วโว้ยยย

ในที่สุดก็ได้รับแล้วครับใบปริญญา ...
มันช่างต่างจากตอนซ้อมจริงๆ ... เวลาขึ้นไปรับมันแป๊บเดียวจริง... ร้อนก็ร้อน..ทั้งๆที่ฝนตก

ตื่นมาตั้งแต่ตี 4 กว่าจะไปถึงท่าพระจันทร์ก็ 7 โมงละ ถ่ายรูปกับ คุณพ่อปรีดี... และแม่โดม หลายรูปมากๆ .. ถ่ายกันจนถึง 9 โมงพ่อแม่ก็กลับ บอกว่าต้องไปส่งน้องที่ขอนแก่นต่อ .... ก็ดีแล้วละครับอยู่ต่อผมว่าพ่อกับผม่ก็คงจะร้อนและอึดอัด ...

แต่โดยรวมก็ดีนะครับ ... สงสารสนามฟุตบอลอุตส่าห์ทำใหม่... ผนตกทีเดียวและไปทั้งสนามเลย

ปล.วันหลังจะเอารูปมาให้ดู

ซ้อมรับปริญญา..มันเหนี่อยจังวะ

เริ่มมาตั้งแต่วันที่ 30 แล้วพ่อเอ๊ยยย ... วันที่ 30 ก.ค. เริ่มซ้อมวันแรกที่คณะ เค้านัดกัน 8.00 น. เพราะมีถ่ายรูปที่คณะ ผมตื่นมา 7.00 อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ 7.30 น. เสร็จทุกอย่างผมโทรไปหาเพื่อนผม ซึ่งเมื่อวานผมบอกกับมันว่ามารับที่หอด้วย มันก็ตกลง ... แล้วตอนโทรไปมันก็บอกยังไม่ออกจากบ้านผมก็เลยบอกให้มันรีบๆมา จน 8.00 น. ผมโทรไปใหม่มันบอกว่ายังไม่ถึง ... 8.20 น.ผมโทรไปมันก็บอกว่ามันยังไม่ถึง 8.23 น. ผมตัดสินใจไปเองเพราะที่หอกับคณะมันใกล้กันมาก เลยนั่ง รถมอไซด์รับจ้างหน้าหอ inter park ไปคณะ .. ปรากฎว่า .. เค้าถ่ายรูปรวมไปแล้วครับ .... ผมถึงกับเซ็งแบบสุดๆ แต่ที่เซ็งมากกว่านั้นเพื่อนคนนั้นมันมาทันถ่ายรูปครับ .... กูไม่โทษมึงเลยสักคำ...มันเป็นความผิดของกูเอง...กูมันแค่คิดว่ามึงจะมารับกู... กูมันเพิ่งคนอื่นมากไป..ทั้งๆที่หอก็อยู่ใกล้ๆ มึงไม่ผิดเลย มึงมาสาย มึงเลยรีบ ไม่ได้มารับกู กูเข้าใจ .... ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้ กูเซ็งตัวกูเอง..กูไม่โกรธมึงหรอกกูไม่โทษมึงด้วยกูโทษตัวเองที่คิดจะพึ่งคนอื่นมากไป ต่อไปนี้จะเพิ่งตัวกูเองกูจะไม่ขอให้มึงมาลำบากอะไรกะกูอีก

วันที่ 31 ไปซ้อมที่ท่าพระจันทร์ ซ้อมวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากมายนักแค่เข้าหอประชุมและดูจุดที่จะรับ และซ้อมการรับงาน หลังจากนั้นก็ไปสยามไปซื้อกางเกงใหม่ สีกรม 1 ตัวเพราะสูทที่เช่ากางเกงมันเล็ก (ตอนลองทำไมมันใส่ได้วะ หรือมันเองตัวใหม่มาให้ ดู size แล้วมันก็ถูกแล้วนะ) แล้วก็ซื้อกางเกงสีครีมมาอีก 1 ตัวแต่ตอนแรกผมจะเอาเอว 32 แต่มันบอกว่า 32 ไม่มี 31 ได้ไหมผมก็ตกลงคิดว่ามันไม่น่าจะต่างกันมาก ... แต่ว่าเอามาใส่แล้วผมก็ใส่ไม่ได้ สงสัยต้องเอากลับไปเปลี่ยน ... และก็ไปตัดผม (มึงไม่น่าไซโคกูเลย .. ผมคนอื่นยาวกว่าตอนที่กูยังไม่ตัดยังไม่โดนว่าอะไร .. มึงมาพูดจนกูกลัวว่าจะไม่ได้เข้ารับปริญญา) ตัดมาก็ สั้นเลย หน้าเปลี่ยนในทันที ตอนออกจากร้านมันก็ ok อยู่หรอก แต่พอกลับมาบ้านสระผมแล้วก็มา set เอง .. ไม่เห็นจะเหมือนออกจากร้านเลย ... เซ็งอีกครั้ง ... มาซ้อมวันที่ 1 เห็นคนผมยาวแล้วก็เซ็ง...

วันที่ 1 ส.ค. ตื่นตั้งแต่ตี 4 ไปอาบน้ำเพราะต้องไปถ่ายรูปรวมที่ท่าพระจันทร์ .. เค้านัดไว้ 6.10 น. ครั้งนี้ผมไม่พลาดแล้ว ในที่สุดกูก็ได้ถ่าย ตรงกลางรูปเลย มันเลยช่วยให้หายเซ็งขึ้นมาหน่อย หลังจากถ่ายรูปเสร็จก็ปล่อย แล้วเรียกรวมอีกที ตอน 12.30 น. ผมก็ไปถ่ายรูปกับเพื่อนๆ แต่..อากาศมันไม่เป็นใจเลย ฝนตกปรอยๆ ตั้งแต่เช้า (ถ่ายรูปฝนก็ตก) แล้วหลังจากซ้อมเสร็จก็กลับ ... เจ็บฝ่าเท้ามากเพราะมันชื้นเท้าแฉะ และเหื่ยวเหมือนๆมือ เวลาแช่น้ำนานๆแล้วมือมันจะเหี่ยวนั่นเหละ กลับมาปวดยังไม่หาย แต่ก็ดีขึ้นดีนะที่มันไม่อักเสบ .... เฮ้ออออ

วันจริงจะเป็นยังไงวะ .. ชุดครุยร้อนก็ร้อนนี่ขนาดฝนตกทั้งวันเมฆก็ไม่มียังร้อนขนาดนี้เลย ....